Neste post vou-me desviar para caminhos mais negativistas que os que tenho calcorreado com a minha caneta. Apresento-vos o poema "Mudo, Pobre Mudo" e é dedicado a todos aqueles que sejam afectados por um qualquer tipo de ansiedade social (como eu), que lhes dificulte a interacção social:
O rapaz parece Mudo
Só Mudo pode ser
Mas, espanto, heis que ele fala!
Suas palavras saem a custo
Parece que se escapam
De um fundo e ditoso poço!
Que mordaça infernal silencia este rapaz
Que diabrete lhe esconde as palavras
Que feitiço é este que o ensandece
Pois falar lhe é tarefa tão árdua como a de um Hércules
Mudo, Pobre Mudo
Que o é sem o ser!
Sempre vosso,
Luís
Parabéns, Luís, muito bom.
ResponderEliminarObrigado Filipe ;) Fico especialmente contente visto que este poema é especialmente auto-biográfico...
Eliminar